بدرالدین قوامی رازی، از سخن‌سرایان نیمه اول قرن ششم هجری، در منقبت حضرت مهدی(عج) چنین می‌سراید:
ز بعد علی یازده سیّدند
به میدان دین در, ز عصمت سوار
همه پاک و معصوم و نصّ از خدای
پیمبر وقار و فرشته شعار
ز جدّ و پدر یافته علم دین
نه از روزگار و نه ز آموزگار
یکی مانده ز ایشان نهان در جهان
جهانی از او مانده در انتظار
چو آید: سپر مدت مصلحت
نشیند ز باران رحمت غبار
برون آید از کنج، عیّار دین
جهان را ز عدلش بگردد عَیار
ز کعبه ندا در دهد جبرئیل
که باطل نهان گشت و حق آشکار