معرفى اجمالى
"الاحتفال بذكري الانبياء"، اثر علامه سيد مرتضي عسكري، به زبان عربي مى‌باشد كه موضوع بزرگداشت ياد انبياء و بندگان صالح خدا را به بحث نشسته است.
فرقه وهابيت با هدفي ظاهرى كه عبارت از اخلاص در توحيد و جنگ با شرك و بدعت باشد، شكل يافته، اما با نگرشي واقع گرايانه بر اين جنبش از جهت اعتقادي، فكرى و عملى، در مي‌يابيم كه هدفي ديگر را دنبال كرده و اهداف باطنى و پنهاني ديگري را مدّ نظر دارند كه با نيم نگاهي به كارنامه عملي آن، جز كشتار مسلمانان و افروختن آتش فتنه و جنگ، ميان صفوف مسلمانان در جهت خدمت به دشمنان اسلام چيز ديگري نمي‌توان يافت.
وهابيت بزرگداشت تولد و وفات اولياء و رجال آسمانى و اجتماع در تولد و وفات آنان را بدعت و حرام مى‌دانند؛ گويى آنان دشمن سرسخت بزرگان دين واولياى الهى هستند.
ريشه اين اشتباه در يك كلمه خلاصه مي‌شود و آن اين كه: براى شرك و توحيد و به خصوص مفهوم عبادت حد و مرزى تعيين نكرده‌اند؛ از اين جهت هر نوع بزرگداشت را عبادت و پرستش تصور نموده‌اند.
ساختار و گزارش محتوا
كتاب با فهرست و مقدمه‌اي نسبتاً كوتاه امّا فراخور با حجم كتاب آغاز گرديده و بدون هر گونه فصل و يا باب‌بندي و طي چند عنوان كلي، كتاب به پايان برده شده است.
مولف با ارائه دلائل قائلان به استحباب احتفال (بزرگداشت) كتاب را آغاز نموده و به اين نكته اشاره نموده است كه غالب مناسك حج، بزرگداشت ياد انبياء و اولياء الهي مي‌باشد و براي تاييد اين مطلب به آياتي از قرآن كريم استشهاد نموده است. (واتخذوا من مقام ابراهيم مصلي - ان الصفا و المشعر من شعائر الله) و نيز مظاهري؛ همچون: مقام ابراهيم؛ صفا و مروه؛ رمي جمرات و قرباني را نيز از مواردي دانسته است كه وجود آن در مناسك حج از مصاديق احتفال و بزرگداشت است كه علامه عسكري با توضيح پيرامون آن در جهت اثبات ادعاي خود تلاش نموده و در ادامه به اين نكته ظريف اشاره نموده است كه توجه دادن خداوند سبحان به مقام حضرت ابراهيم و يا صفا و مشعر براي بركت و خيري است كه مي‌تواند در هر بار توجه به آن عائد انسان شود چنان كه نظاير ديگري از آن را مي‌توان در متون ديني سراغ گرفت از قبيل: تبرك از ماه رمضان تبرك از روز جمعه و ...
علامه سيد مرتضي عسكري شواهد قرآني فوق را با رواياتي كه از متون روائي معتبر اهل سنت از قبيل صحيح مسلم و بخاري مثال آورده تحكيم نموده و با اين شواهد روائي در صدد شفاف سازي اين نكته برآمده است كه با وجود ادله قرآني و روائي معتبر نزد اهل سنت ديگر جايي براي انكار اين موضوع از سوي وهابيت باقي نمي‌ماند كه اين موضوع را از مصاديق بدعت، شرك و يا تكفير و مشرك دانستن بخش بزرگي از مسلمانان بدانند.